We hebben allemaal een bepaalde voorstelling van het laten inslapen van je dier als het zelf de overgang niet kan maken door pijn of lijden en wij dan kiezen voor euthanasie om ons dier te verlossen van het ongemak. We willen altijd dat dit op een rustige en liefdevolle manier gaat maar - helaas - is dit niet altijd van toepassing..
11 jaar geleden heb ik mijn poes Puck in laten slapen en al 11 jaar wil ik iets van mij afschrijven maar ik kon het niet. Schaamte, schuldgevoel, een groot verdriet wat ik meedraag over het inslapen van Puck. Tot mijn zus haar hond afgelopen week in heeft moeten laten slapen en dit inslapen ook niet op een rustige en liefdevolle manier is gegaan ik zeker wist dat het nu tijd was om mijn ervaring te delen. Mijn Puck had darmkanker. Al 1,5 jaar lang maakte zij mij elke nacht wakker omdat ze moeite had met haar ontlasting - vreselijke diarree - en ondanks de vele kattenbakken in huis, was haar voorkeur om het overal in huis te doen. Daar had ik al vrede mee. Met een emmertje water en een doekje ruimde ik alles in liefde op. Haar ontlasting was groen grijs van kleur en het stonk verschrikkelijk maar buiten dat was ze opzich nog prima. Wel apathisch na haar ontlasting en dan voelde ik duidelijk aan haar dat ze pijn in haar buik had. Ze was bijna 16 jaar en in haar laatste levensfase maar als ik terugdenk aan hoe ze was, was het niet haar tijd om te gaan en dat blijkt wel in wat we samen ervaren hebben..
Omdat ik wist dat het inslapen eraan zat te komen, schakelde ik een dierentolk in. Ik kon er zelf niet bij omdat mijn emoties te hoog waren maar ergens zei mijn gevoel dat het (nog) geen tijd was. De dierentolk (ik noem geen naam) gaf aan dat elke dag de dag van de liefde was en Puck klaar was om te gaan. Dit was haar tijd om over te gaan. Dierenarts gebeld om een afspraak te maken en op het moment dat ik naar de dierenarts moest, tilde ik haar in het reismandje en ze gaf een oerkreet waarbij ik ging twijfelen. Mijn andere 2 katten sprongen op het mandje - alsof ze me vertelden dat het nog geen tijd was - maar ik was vol emotie en stapte in de auto naar de dierenarts met Puck. Mijn eigen dierenarts was er niet. Een vervangster ving mij op. Helemaal niet liefdevol. Ik werd naar een ruimte gebracht, Puck werd op mijn schoot gezet en voordat ik het wist ging er met veel geweld een spuit recht in haar buik. Ik wist niet wat ik meemaakt maar ik was verdoofd en kon niets zeggen.. Waarom werd er niet een stukje haar afgeschoren van haar pootje om daar het 1e prikje te geven dacht ik? Na een half uur ademde Puck nog steeds. Wat een verschrikking.. Het enige wat ik dacht was: stop er een spuit in om haar terug te halen. Ze bleef maar ademenen. Steeds langzamer, dat wel maar wat een gruwelijke lijdensweg was dat om te zien. De arts kwam weer, luisterde en zei, ze is er nog en daar ging weer met een geweld een 2e spuit in haar buik. 50 minuten heb ik daar gezeten met Puck op mijn schoot die de overgang niet kon maken.. Na 50 minuten stopte haar hart en mijn hart brak in 2-en.. Ik was zo vol emotie dat ik niets kon zeggen maar ik had het gevoel dat Puck vermoord was.. Ik kwam thuis en toen realiseerde ik me pas dat het helemaal haar tijd nog niet was om over te gaan. Ze was er nog niet klaar voor en wat een verschrikkelijke manier van inslapen... Waarom had ik niet goed naar mijn eigen gevoel geluisterd en waarom had ik niet goed in haar ogen gekeken of het wel haar tijd was om te gaan? Waarom die spuiten in haar buik? Waarom niet in haar pootje? Zoveel vragen kwamen bij me op en zoveel verdriet heb ik daarvan gehad. De desbetreffende vrouwelijke dierenarts heeft niet lang gewerkt op de praktijk van mijn dierenarts. Meerdere klachten kwamen over haar waardoor ze weg moest en terecht. Ze werkt nog wel als dierenarts, helaas..
Alle dieren die ziek zijn of klaar zijn om de overgang te maken kijken je op een gegeven moment aan met een blik dat gaat door je hele wezen en ziel heen waardoor je weet en voelt; nu is het moment om los te laten. Ik heb dat gevoeld met mijn kat Tommie, ieder dier die in de laatste levensfase zit verteld mij dit en ik was zo overtuigd dat de dierentolk Puck gesproken had, dat ik dacht dat het haar tijd was maar het was haar tijd niet. Ik heb nooit die blik gezien in haar ogen en het inslapen duurde zo ontzettend lang... het was haar tijd niet, echt niet..
De manier waarop ze ingeslapen werd, was allesbehalve liefdevol en dat moment laat je nooit meer los. Nu 11 jaar later heb ik het een plekje kunnen geven en mijn les eruit geleerd maar ik kan er nog steeds heel emotioneel van worden. Ik heb ervan geleerd dat je je dier altijd ziek moet laten worden en in het proces van sterven moet laten komen zodat je dier ook dat gevoel heeft dat het juiste moment daar is. Dat je dier je 'die blik' geeft waardoor je weet dat je een afspraak kan maken. Heeft je dier echt pijn en lijdt het, dat is een ander verhaal. Ieder dier heeft zijn/haar eigen manier van sterven en sterfproces maar kijk goed naar je dier. Het is heel natuurlijk voor een dier om het in dat proces te laten komen zodat zij ook weten en voelen: ja, dit is het moment dat je me mag helpen mijn ziel uit mijn lichaam te bevrijden. Het komt zoveel voor dat je met je dier bij de dierenarts bent en er word bv kanker als diagnose gegeven en als advies dat het beter is om je dier in te laten slapen maar als je dier nog vrolijk is, nog eet, drinkt, speelt, poept en plast, dan is dat niet het juiste moment om in te laten slapen. Ik begrijp als je overspoelt bent met emoties maar neem in alle rust en wijsheid de tijd om erover na te denken of het wel het juiste moment is om je dier te laten gaan.
Ik zal mijn dieren - als het moment daar is - altijd zelf het moment laten bepalen en als ze ervoor kiezen om zelf de overgang te willen maken, zal ik ze bijstaan daarin (als ze niet lijden qua pijn uiteraard). Het voelde voor mij alsof ik haar haar leven ontnomen heb, dat heeft héél veel pijn gedaan (en doet nog steeds pijn).
♥ Puckie ♥
Sorry lieve Puck dat je op deze manier de aarde moest verlaten en sorry dat ik niet goed naar jou en naar mijn eigen gevoel geluisterd heb. Ik heb je nooit je leven willen ontnemen en door jouw overgang heb ik geleerd dat ik altijd naar mijn gevoel moet luisteren en nooit naar een ander. Alleen jij kon mij vertellen wanneer het jouw tijd was om te gaan en ja, je hebt me vergeven en ik weet dat het goed is zoals het is maar het doet nog steeds heel veel pijn als ik terug denk aan dat moment. Het verdriet daarom zal ik altijd met me meedragen. Dankjewel voor je wijze lessen en je liefde. Ook al ben je al 11 jaar niet meer op aarde, je zit heel diep in mijn hart en hebt me hele wijze levenslessen en ervaringen gegeven. Mijn liefste Puckie ♥
Dierenartsen (en niet iedere dierenarts doet zo) zouden toch meer respect, begrip en liefde moeten tonen bij het inslapen van je dier. Ik begrijp dat het voor hun een dagelijkse bezigheid is maar voor ons is het heel emotioneel. Wij nemen afscheid van ons beste maatje en willen dit zo rustig, pijnloos en liefdevol mogelijk doen. Je dier helpen om de overgang te maken met het gevoel dat het in liefde en in rust de overgang kan maken. Je dier kan schrikken van het 1e prikje omdat dat prikje zeer kan doen. Je dier kan opspringen van angst en pijn van dat prikje. Dat zijn allemaal dingen die kunnen gebeuren maar vaak word dat ons niet verteld. Laat je arts pas het 2e prikje geven als je dier echt weg is en niet eerder..
Ik schrijf hierover omdat ik vaak te horen krijg van klanten dat hun dier ook op een niet vriendelijke/liefdevolle manier is ingeslapen en veel mensen begrijpen niet waarom we dat stukje moeilijk los kunnen laten. Dat komt omdat zij er niet bij zijn geweest en gevoeld hebben wat wij voelden dat we bij ons dier waren om het over te laten gaan. Als je dier in pijn of angst de overgang maakt en je ziet dat in hun ogen.. Dat laat je nooit meer los. Dat is echt heel moeilijk om te accepteren en een plekje te geven. Het blijft je altijd bij..
Heb jij dit ook meegemaakt en wil je je verhaal kwijt? Mail me, ik plaats het met liefde op deze pagina.We kunnen veel mensen steunen die hetzelfde meegemaakt hebben maar zich onbegrepen voelen.
Als mijn zus er klaar voor is om te schrijven wat haar overkomen is bij het inslapen van haar maatje Chief, zal ik dat hieronder plaatsen. Ik wil Chief wel alvast een plekje geven op deze pagina. Een ontzettend lieve, grote goedzak. ♥
In loving memory ♥ Chief ♥